Karen: ik wil mensen inspireren om in zichzelf te gaan geloven!

Ik hield een korte vakantie met een vriendin in Parijs. Terwijl we genoten van onze Franse baguette en koffie merkte ik dat ik mijn hoofd niet kon afhouden van een bepaalde gebeurtenis.

123-Karen Over je Kop

2 dagen daarvoor had ik namelijk mijn eerste soa test gedaan. Stiekem had ik dat al veel eerder moeten doen, maar ik durfde steeds niet. Totdat ik besloot om het toch maar te doen. En terwijl ik een slok nam van mijn koffie kon ik de gedachte niet loslaten dat ik hoogstwaarschijnlijk hiv positief zou zijn. Niet dat ik dat kon voelen of ruiken, of dat ik onveilig had gevreeën met een persoon die hiv kon hebben, maar toch wist ik 100% zeker dat ik dat had. En terwijl ik mij meer verzonk in die gedachte werd ademhalen alsmaar moeilijker. Ik kreeg vlekken voor mijn ogen, kon het geluid van de auto’s niet meer verdragen en mijn hart ging tekeer als een razende.

HARTREMMERS
De volgende dag waren deze lichamelijke klachten niet verminderd, ze waren alleen maar erger geworden. Ik maakte een piepend geluid en het voelde alsof ik niet voldoende kon ademhalen. En dit al 2 dagen lang. Toen het de volgende dag nog erger was geworden, ging ik met mijn vriendin naar de dokter. Hij vroeg aan mij of ik momenteel veel stress had of me heel erg zorgen maakte over iets. Ik zei nee, want ik kon niets bedenken: ik was immers op een korte vakantie en had net alle tentamens gehaald. Hij gaf mij een recept voor hartremmers. Ik schrok daarvan. Daar zit je dan als 21-jarige aan de hartremmers, niet bepaald wat ik verwacht had van een sjiek midweekje Parijs. Maar nadat ik de eerste hartremmer innam, volgde mijn hart weer een redelijk normaal tempo en ging ademhalen ook steeds beter. Toch waren de klachten niet weg. 
3 dagen later werd ik gebeld door een onbekend nummer. Het was de verpleegster van de soa kliniek. Ik had geen soa en dus ook geen hiv. Ineens voelde ik het gewicht van mijn borst vallen en kon ik weer vrij ademhalen. Ongeveer een jaar later kwam ik erachter dat ik deze 3 dagen mijn eerste grote paniekaanval had gehad.

GEGENERALISEERDE ANGSTSTOORNIS
Wie ben ik? Ik ben Karen. Geboren in Tilburg, maar woon al 8 jaar in Amsterdam. Daar heb ik 2 diploma’s behaald, namelijk een bachelor in mediastudies en een master in sociologie. Momenteel geef ik parttime trainingen aan mbo scholieren over psychische gezondheid en talentontwikkeling. Dit doe ik heel erg graag, omdat ik graag jongeren wil inspireren. In mijn vrije tijd doe ik graag aan yoga, wielrennen, lezen en persoonlijke ontwikkeling. Vroeger ging ik ook vaak naar concerten en festivals, maar dat lukt nu niet zo goed. Waarom? Ik heb last van een gegeneraliseerde angststoornis. 

CONTROLE HOUDEN
3 jaar geleden heeft een psychologe een gegeneraliseerde angststoornis bij mij geconstateerd. Kort gezegd betekent het dat ik veel vragen heb over het leven en slecht tegen onzekerheden kan. Ik heb en houd graag de controle over situaties. Hierdoor heb ik veel stress en zorgen. Op een gemiddelde dag houd ik mij bezig met dingen als: heb ik hiv? Heb ik later wel genoeg geld op mijn rekening voor mijn kinderen (die ik trouwens niet heb)? Wat is mijn levensdoel? Vinden mijn ouders mij wel leuk? Je snapt het, mijn focus lag in de toekomst of in het verleden en juist niet in het nu. 
Terwijl ik bij de psychologe en allerlei andere therapeuten liep kwam er veel van mijn verleden naar boven. De angsten en paniekaanvallen werden alsmaar erger. Mijn leven is toen heel erg veranderd. Ik ging veel uit en was altijd in voor een feestje, ook al was het in een drukke ruimte. Alcohol drinken was voor mij ook geen probleem. Een film kijken in een bioscoop ook niet. Vandaag de dag kan ik al deze dingen niet echt doen. Bij een bioscoop check ik meteen de nooduitgangen of krijg ik een paniekaanval. Als ik nu 2 biertjes drink, heb ik de volgende dag een kater en ben ik gevoeliger voor paniekaanvallen. En naar feestjes ga ik nog zelden. 

BEN LIEF VOOR JEZELF
Misschien dat je nu denkt: nou, wat een stom leven of je had beter niet naar een psycholoog kunnen gaan. Zo heb ik ook lang gedacht, maar steeds meer zie ik in dat het noodzakelijk was dat ik hulp zocht. Ook die paniekaanvallen waren er met een reden. Ik heb namelijk altijd alles voor mij gehouden, ingeslikt en nooit iets gedeeld over hoe ik me voelde of wat er gebeurd was. Mijn leven is dus nu eigenlijk mooier dan dat het eerst was. Ik leef namelijk steeds meer in het nu. Hoewel mijn vrienden soms niet snappen wat ik voel, deel ik toch erg veel met ze. Je moet je omgeving betrekken, want zij helpen je graag. Zo is mijn band met mijn familie veel sterker geworden en weet mijn vriend precies wat hij moet doen in bepaalde situaties. Maar het mooiste is nog wel dat ik nu al een paar jaar werk aan een betere band met mijzelf, want ik zie nu pas in dat het niet gaat om je dik gevulde spaarrekening of dat mensen je leuk vinden. In het leven gaat het erom dat je dikke vrienden wordt met jezelf, je leeft namelijk het langste met je eigen lichaam en geest. Daar werk ik tot op heden graag en hard voor. Op die manier ben ik lief voor mijzelf. Ik hoop jij ook voor jou.  
PS. Het fijnste is nog dat ik door dit moeilijk proces antwoord heb gekregen op mijn levensdoel: ik wil mensen inspireren om in zichzelf te gaan geloven.

Herken jij jezelf in dit verhaal en kom je er zelf niet uit? Dan is het belangrijk om daarover te praten. Aarzel dan ook niet om hulp te zoeken via onze help button.

Heb jij ook een verhaal dat je zou willen vertellen? Deel je verhaal!

Meer het verhaal van