Chantal: zet door en praat erover!

Chantal is 24 jaar en zit in het tweede jaar van de opleiding Maatschappelijk Werk en Dienstverlening in Nijmegen. Al haar hele leven heeft ze last van angsten, paniek en sombere gedachten. Wij vroegen haar om haar verhaal met ons te delen.

120-Chantal

"Als kind was ik altijd al wel verlegen en angstig. Als ik iets nieuws moest doen, werd ik angstig en paniekerig en wilde ik niet. Er was altijd wel iets dat niet helemaal lekker liep. Toen ik van de basisschool naar de middelbare school moest, ging dat het eerste half jaar goed. Maar in één keer zei ik tegen een vriendinnetje:  “Veel plezier op school, maar ik ga niet. Het gaat niet goed, ik voel me echt niet lekker”. Ik kreeg het benauwd en had hartkloppingen. Echt een paniekaanval bleek later, maar dat wist ik toen nog niet."

KINDERBURN-OUT
Hulpverleners denken op dat moment dat Chantal een schoolfobie heeft. Alle hulp is erop gericht haar weer naar school te laten gaan. "Ik had zelf al de hele tijd het gevoel dat er veel meer achter zat dan 'ik moet gewoon naar school'. Uiteindelijk zei ik zelf na 3 maanden dat ik weer naar school wilde. Iedereen dacht: “Wat is dit nou?”. Het was natuurlijk 3 maanden heel heftig geweest. Ik was heel down, had nergens zin in en wilde niks. En van de een op de andere dag wilde ik wel weer naar school. Dat gebeurde ook. De hulpverlening was afgelopen en ik ging gewoon weer naar school. Maar altijd was er wel iets. Ik voelde me nooit helemaal lekker, ik voelde me altijd down. Ik raakte op de gekste momenten in paniek. Achteraf gezien bleek dat ik helemaal geen schoolfobie had, maar een kinderburn-out."

PSYCHOLOOG
Vlak voor haar 21e verjaardag gaat het weer mis. "Rond december, januari, moest ik een presentatie over mezelf houden voor de klas. Ik klapte helemaal dicht, raakte volledig in paniek. Ik dacht: wat moet ik nou over mezelf vertellen? Wie ben ik eigenlijk? Ik ben helemaal geen leuk mens. Ik had hele sombere gedachten. Toen ben ik met de schoolpsycholoog gaan praten en die zei: “Er is veel meer aan de hand met jou, ik denk dat jij hulp moet gaan zoeken."
Chantal komt bij een psycholoog terecht. Die merkt na een paar gesprekken dat ze meer hulp nodig heeft en gaat testen met haar doen. "Het bleek dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb: NAO. NAO betekent 'niet anders omschreven'. Je hebt dan overal een beetje van. Ik heb voornamelijk het obsessieve, dwangmatige gedrag. Er vielen heel veel dingen op zijn plek."

THERAPIE
Chantal gaat in deeltijdtherapie. "Ik ging echt heel snel. Binnen een maand waren bij mij al dingen duidelijk. Toen bleek ook dat ik een dysthyme stoornis heb. Dit betekent dat je licht chronisch depressief bent. Daarnaast bleek ik een gegeneraliseerde angststoornis te hebben. Ik ben veel angstiger dan gemiddelde mensen. Ik kreeg medicijnen tegen mijn angstgevoelens. Na 3 maanden dacht ik: “Ik ben eigenlijk wel klaar met de therapie”. Maar toen moest ik alles nog gaan verwerken. Ik had alle nieuwe puzzelstukken wel, maar de puzzel moest nog worden gelegd. Het moest allemaal nog een plek krijgen."

OPLEIDING
Tegen het einde van de therapie besluit Chantal dat ze met haar ervaring anderen wil helpen. Ze begint met de opleiding Maatschappelijk Werk en Dienstverlening. "Als ik deze studie afgerond heb, heb ik de vakkennis én ik kan met mijn eigen ervaring gaan werken. Ik ben op een vrijdag gestopt met mijn therapie en de maandag daarop zat ik alweer in de schoolbanken."
Hoewel met ups en downs, gaat de opleiding van Chantal goed. "Na de therapie vroegen ze wat voor doel ik ging stellen. Ik zei: “Ik ga mijn propedeuse halen. Maakt niet uit hoe, maar dat gaat gewoon gebeuren”. En dat is me gelukt. Het betekent voor mij zóveel dat ik dat diploma in mijn handen heb. Het behalen van mijn propedeuse betekende ook een afsluiting op dat moment."

ADVIES
Chantal heeft 2 adviezen aan jongeren die in een moeilijke situatie zitten: zet door en praat erover. "Ook al voel je je super slecht en denk je dat er nooit meer een lichtje aan het einde van de tunnel komt. Dat heb ikzelf heel vaak gedacht. Maar dan dacht ik altijd wel weer: “Ik ga er keihard voor vechten en ik moet er alles aan doen om mezelf te verbeteren”. Blijf vechten, blijf doorgaan en haal alles uit de kast om beter te worden. En dat is heel moeilijk, vooral als je echt denkt: Het hoeft allemaal niet meer.
Neem verder je momenten dat je zielig mag zijn en zelfmedelijden mag hebben. Maar herpak jezelf ook weer. En vertel wat je voelt aan je omgeving.  Misschien kan je het niet aan je ouders kwijt, maar vertel het dan aan iemand op school, een oom of tante of een vriendin. Zo kan iemand je steunen en motiveren op het moment dat je zelf niet meer realistisch kan denken. Die zet jou dan weer even met beide benen op de grond."
Het is niet altijd makkelijk om de hulp te krijgen die je nodig hebt. Na verschillende bezoeken aan de huisarts, koos Chantal ervoor om voor zichzelf op te komen. "Ik ben naar mijn huisarts gegaan en ik zei: “Ik wil nu gewoon hulp". Ik heb gemerkt: een brutaal mens heeft de halve wereld. Ik ben echt op mijn strepen gaan staan. Je moet absoluut niet twijfelen aan je gevoel. Toen ik 12, 13 jaar was had ik al het gevoel dat er veel meer aan de hand was, dat het niet ging om schoolfobie. Je kunt beter 3 keer voor niks naar de dokter gaan, dan dat je niet gaat en later blijkt dat je iets heel ernstigs hebt."

ADVIES VOOR VRIENDEN
Als het niet goed met je gaat, zijn vrienden heel erg belangrijk. Chantal: "Ik kafferde mijn vriendinnen wel eens uit. Ik heb toen ook tegen ze gezegd: “Het is juist ook wel weer goed dat ik dat doe. Het betekent dat ik jullie vertrouw, dat ik mezelf kan zijn”. Op zo'n moment had ik het heel moeilijk, ik voelde me dan zó boos en gefrustreerd.
Mijn advies aan vrienden is: Laat je vriend of vriendin in zo’n geval zichzelf zijn, wees even de zondebok. Ga niet meeschreeuwen en hou in je achterhoofd: diegene bedoelt het helemaal niet zo, maar moet het op dat moment even kwijt. Weet dat het niet persoonlijk is. Laat hem of haar niet vallen, maar steun die persoon. Accepteer dat die persoon dat heeft, weet dat die grillen er zijn. Die persoon vertrouwt je, anders gaat hij niet zo tekeer. Ik denk dat ikzelf daar wel het meest aan heb gehad."

Herken jij jezelf in dit verhaal en kom je er zelf niet uit? Dan is het belangrijk om daarover te praten. Aarzel dan ook niet om hulp te zoeken via onze help button.

Heb jij ook een verhaal dat je zou willen vertellen? Deel je verhaal!

 

Meer het verhaal van